Valerie, de vriendin van Anniek blogt over het naderende vertrek.
Het is zover, ons lieve vriendinnetje gaat naar Amerika. Eindelijk. We hebben hier zo lang naar toe geleefd. Nu al. We moeten gedag gaan zeggen.
Wanneer we bij Anniek aan komen zien we dat ze het huis vol heeft gehangen met A4tjes. Op die A4tjes staan zo veel lieve teksten voor ons, dat ik bijna begin te huilen. Die lieve schat heeft gewoon de moeite genomen om ons te verrassen! Ook liggen er enveloppen klaar waarop staat dat we die pas mogen openen op 31 december om 12 uur. Ja, met oud en nieuw zullen we niet samen zijn. Er wordt geen feestje georganiseerd bij Ronnie en Anniek thuis, geen partytent in de tuin, geen vuurkorf, geen vuurwerk. niks. We zitten duizenden kilometers van elkaar verwijderd waarbij wij eerder het nieuwe jaar in gaan dan zij. Wat ik probeer symbolisch te zien… Wij kunnen het leven iets eerder vieren dan Anniek. Maar, we weten alle 3 dat ze keihard vecht om het met ons mee te kunnen vieren. Ze knokt zich door haar ziekte heen en dan, als ze opgeknapt is, zullen we samen het leven vieren! En dat staat ook op die A4tjes “ik ga jullie missen, maar ik ga KEIHARD knokken zodat we weer gezellig kunnen kletsen!”
Zachtjes lopen we door. Ronnie zit beneden in de kamer tussen alle spullen. Zijn koffer is gepakt en gespannen zit hij op de bank. “Ik ben zo bang dat ik iets vergeet!” We zeggen dat zijn paspoort en geld het belangrijkste is, de rest kun je daar wel kopen. Na een tijdje gekletst te hebben lopen we door naar boven.
Daar ligt Anniek met haar zonnebril, in het donker, in bed. Ze zwaait als ze ons ziet. Daar moet ik stiekem altijd om lachen, want eigenlijk is het openen van haar ogen veel te vermoeiend, maar haar nieuwsgierigheid wint het altijd! We gaan rond haar bed zitten en maken grapjes over Ronnie. De schat. Die haar zo ontzettend goed beschermt en ons wel 10 keer heeft verteld dat het echt te zwaar is voor Anniek als we lang blijven. Hij kent ons. We blijven maar kletsen samen! De laatste tijd is het meer eenrichtingsverkeer, wij vertellen en Anniek luistert. Want vragen stellen lukt haar niet altijd. En we weten dat het haar enorm frustreerd. Ook dat stond beneden op een briefje: ” ik wil jullie zo veel vertellen, ik wil jullie zo veel vragen, maar het gaat niet. zoooo frustrerend!” Dat weten we. Dus vertellen wij. En houden we soms bewuste stiltes. In zo’n stilte verzamelt Anniek al haar kracht om wat te vragen of, zoals Anniek is en blijft, een gevat grapje te maken! Hoe ziek ze ook is, aan haar bed blijven we samen lachen. Het leken maar 2 minuten, de tijd ging veeeeeel te snel (waarschijnlijk denkt Ronnie hier anders over haha), maar nu moeten we toch echt gedag zeggen. Met veel tegen zin, ik wil niet dat ze gaaaahaaaattt, geef ik haar een dikke kus en knuffel. Als ik haar dunne lichaam voel weet ik het weer. Het moet wel. Ze moet wel gaan! Ze moet heel hard aansterken daar in Amerika! Fijne feestdagen wens ik haar niet. Want ik weet dat ze daar ook totaal niet van kan gaan genieten. Anniek is een familiemens. En laat nu net met de feestdagen haar familie zich scheiden, zo oneerlijk! Ze moet nu eerst heel hard gaan vechten, om ooit weer samen aan tafel te kunnen zitten met kerst. Om misselijk te kunnen worden van het vele eten, niet van de sondevoeding en om moe te kunnen worden van het feesten, niet omdat haar lichaam nu gewoon altijd moe is.
Lieve Ronnie, lieve familie van Anniek. Ooit zit ons eigenwijze, nieuwsgierige, rebelse en vechtende meisje weer bij jullie aan de kersttafel. Dat vind ik het mooiste voornemen voor 2016 en laten we daar allemaal heel hard voor vechten!