Het is tijd voor een update, eigenlijk was het een aantal weken terug al tijd voor een update maar het lukte me niet. De weken zijn lichamelijk en emotioneel te zwaar. Maar omdat jullie altijd zo meeleven ga ik toch proberen om in etappes een update te schrijven, en dat doe ik met alle liefde voor jullie.
Ik zal ongetwijfeld een heleboel vergeten want er gebeurd zóveel. Mijn in het Engels vertaalde boek bijvoorbeeld, aaaaah✨ Maar in grote lijnen krijgen jullie wel een beeld hoe de afgelopen weken zijn verlopen.
De reis was weer goed verlopen. Tuurlijk was het zwaar maar buiten dat verliep alles soepeltjes, op de immigratiedienst in Orlando na. Daar werden we eruit gepikt en moesten we mee. Het was net ‘border security’ in real life.
In het begin waren we nogal gespannen. Het zou je overkomen joh, dat je weer terug moet. Maar na een tijdje, toen een of andere leidinggevende zei ‘she’s fine, let her go’, konden we weer rustig ademhalen.
Eenmaal bij de kofferband kwam de spanning eruit en konden we er om lachen.
Weer een ervaring rijker!!
De dag erna, week 1:
Vanaf dag 1 was het al crazy!
We hadden een afspraak met de patiënt coördinator om te zeggen dat we er weer waren en om dingen te regelen. Wat er werkelijk gebeurde was een dag compleet volgepland, ineens. Dus niks bijkomen van de lange reis die we zojuist achter de rug hadden. We zaten direct weer in de rollercoaster. Eigenlijk ook wel goed maar we waren een beetje flabberguested hoe snel alles ging.
Ik moest gelijk aan de detox infusen omdat ik thuis zo ziek was. Ook moest ik veel bloed afgeven, moest ik naar de assistent van de dokter voor onderzoek, had ik een colonic en ga zo maar door.
Ik was kapot!
We hadden wel een enorm warm welkom. Alle patiënten en de staff kwamen naar ons toe om een praatje te maken en knuffels te geven. Heel lief en heel leuk maar voor mij ook heel overwhelming. Het voelde alsof ik in het midden stond en iedereen op me af kwam stormen. Maar ontzettend lief, iedereen had ons gemist, heel lief!! We hebben blijkbaar indruk gemaakt de eerste keer.
De tweede week:
We zijn begonnen met een behandeling die heftig kan uitpakken.
Geen idee wat ik kan verwachten dus ik laat het maar op me afkomen.
Maandag en dinsdag gingen oke. Maar op woensdag vond mijn lichaam het wel welletjes geweest en reageerde heftig. Tijdens een colonic kreeg ik tremoren, over mijn hele lichaam. Niet echt een hele handige timing.
Ik wou persee de colonic afmaken maar ik lag inmiddels zo verkrampt, omdat je het trillen wilt stoppen, dat ik Ronnie heb opgebeld om te zeggen dat ik echt niet meer kon. Hij heeft me opgehaald en direct terug naar de kliniek gebracht.
De tremoren waren inmiddels heftiger geworden en ik had ze over mijn hele lichaam. Op een gegeven moment zelfs mijn hoofd en kaken. Het was heel heftig. Doordat ik zo verkrampt was door de colonic en de tremoren heftiger werden deed het erg pijn. Gelukkig was Ronnie daar om me moed in te spreken en me hotpacks te brengen voor de verkramping. Twee infusen en een tijd (geen idee hoe lang, uren?) later werd mijn lichaam weer rustig. Ik kan je zeggen, fitness is er niks bij;) De rest van de week hebben we de dosering iets terug gebracht. Geen tremoren meer gehad alleen af en toe wat spiersamentrekkingen.
Verder doet het echt zijn werk want mijn hoofd staat op exploderen en hij gloeit enorm. De andere waslijst aan klachten zal ik achterwege laten! Ik ben dus (denk ik) flink aan het killen!
De derde week:
Aan de labuitslagen van de afgelopen weken is te zien dat mijn lichaam goed van slag is. Belangrijke waardes die veel te hoog zijn of juist veel te laag.
En het blijft schommelen terwijl we niks veranderen. Het is dus moeilijk te verklaren.
Ze hebben daarom gelijk voor deze week een afspraak met de dokter ingepland.
De afspraak vond plaats op donderdag.
De dokter bekeek de nieuwe labuitslagen en schrok enorm van een aantal waardes. Voordat ik het wist hing ik alweer aan een infuus in zijn kamer en werd ik volgepompt met allerlei middelen. Het ging zo snel allemaal. Wederom zal ik niet in detail treden want dan wordt de tekst nóg langer. Maar het was heavy! Gelukkig zijn ze enorm kundig en weten ze wat ze doen.
Ook moet ik naar een specialist omdat er bepaalde waardes zijn die maar blijven dalen.
De dag erna was vreselijk. Zou je niet denken want Ronnie en ik hadden die dag 7 jaar een relatie. Jeeej!!!
Maar ik had enorm veel pijn dus het werd een lange dag in de kliniek waarbij ik vooral de pijn aan het weg ademen was, althans proberen;) We hadden deze dag iets anders voorgesteld maar zoals we inmiddels wel geleerd hebben, het kan met de minuut omslaan.
Ook heb ik voor, in ieder geval dit weekend, een dieet en mag ik maar weinig eten vanwege mijn alvleesklier. Die heeft samen met mijn lever een behoorlijke optater gehad van donderdag. Die moeten rust krijgen.
Daar gaan onze (raw) taartjes die we met z’n tweetjes op wouden eten om ons jubileum toch een beetje te vieren.
Maar we gaan er vanuit wat Ronnie heel mooi zei, het is een hele heftige dag maar laten we het zien als een ommekeer naar 7 hele mooie en betere jaren.
Ik teken ervoor!!
Veel liefs, ons
