Een aantal jaar geleden heb ik een cursus mindfulness gedaan. Ik kan het iedereen aanraden, je leert er enorm veel van en het doet veel met je!
Gelukkig had ik een lerares die zelf heel down to earth is en de oefeningen zo wist uit te leggen dat je ze ook in het dagelijks leven kan toepassen. Geen zweverig gedoe of onmogelijke meditaties die je tijdens werktijd móest doen. Ze leerde ons de technieken van mindfulness op een relaxte en praktisch manier met een spiritueel tintje.
Ik heb er ontzettend veel van geleerd en ik profiteer er nog iedere dag van. Hoe ik het rustig in mijn koppie krijg als mijn gedachtes alle kanten op vliegen, hoe ik met andere mensen om wil gaan, hoe ik over wil komen, wie ik ben en wie ik wil zijn.
Een lange tijd heb ik heel relaxed geleefd ondanks dat ik ziek was. Ik kon het goed handelen en paste de mindfulness op de moeilijkere momenten toe zodat het verlichting gaf. Maar ook op momenten dat het ‘goed’ ging was ik extra dankbaar en kon ik intens genieten van kleine dingen. Alleen dan komt er een moment dat je alsmaar zieker wordt, doodziek. Je komt in een zware storm terecht waarin je dreigt te zinken. Hoe hard ik ook mijn best doe, op dit moment lukt het me niet zo goed om mindful te zijn. Hoe kun je mindful zijn als de overlevingsstand op maximaal staat? Toch probeer ik het iedere dag weer. Oordeel ik over een situatie of persoon? Weet ik mezelf daarvan bewust te maken dat niet te doen. Word ik onrustig, probeer ik een meditatie te doen. Vaak lukt dat helaas niet want mijn concentratie is ver te zoeken. Is de pijn te heftig, weet ik in mezelf te keren en me te focussen op mijn ademhaling om het op die manier te kunnen handelen. Dat zijn puntjes die ik heb geleerd tijdens mindfulness.
Maar mindful ben ik op dit moment niet, hoe graag ik ook zou willen van wel en hoe erg mijn best ik daar ook voor doe. De storm is te heftig en het lukt me niet meer om zelf mijn bootje weer in rustig vaarwater te krijgen. Daardoor is het emotioneel een stuk zwaarder. Als er iedere week of zelfs iedere dag wel iets heftigs gebeurd, je dag in dag uit enorm veel pijn hebt, alleen maar kan liggen en loodzware behandelingen krijgt raak je een keer op. En op dit moment ben ik op….doodop! Eigenlijk was ik al op voordat ik aan dit avontuur begon, maar nu dus helemaal.
Ik probeer altijd overal een positieve draai aan te geven maar dat is niet altijd realistisch. Soms is de situatie even niet positief maar dat wil niet zeggen dat mijn mind niet positief is. Op sommige momenten overheerst er verdriet, pijn en wanhoop. Maar ik weet ook zodra ik ook maar iets verlichting voel, of een klein stapje vooruit zet alle verdrietige emoties als sneeuw voor de zon verdwijnen en de positieve Anniek weer naar voren komt. Want ik ben er nog!!! De spontane, vrolijke en actieve Anniek is er nog. Ze zit alleen verstopt onder een hele dikke laag modder en probeert met man en macht een weg naar boven te klauteren. Opzoek naar het licht!! En die ga ik vinden, vroeg of laat gaat het me lukken!!
Met dit blogje stel ik me (wederom) heel kwetsbaar op, maar ook dit is een kant van chronisch ziek zijn. Hoe graag ik alles ook positief wil benaderen en dat zal ik ook blijven doen. Ik wil dit met jullie delen om de andere kant te laten zien of misschien kan ik iemand hiermee helpen die ook zijn struggles heeft. Dat je niet altijd positief en zen bent wilt niet zeggen dat je het niet meer in je hebt. Soms is het zelfs goed om je emoties te laten gaan. Wees maar boos en verdrietig, zolang ze ook maar weer verdwijnen en plaats maken voor de zon in je leven.
‘Feelings are just visitors. Let them come and go’
Lieve mensen, geniet van het leven, van de kleine dingen om je heen. Wees lief voor elkaar en help elkaar. Wees dankbaar voor wat je hebt en voor de dierbaren om je heen!
Veel liefs
Anniek
