Lieve allemaal,
Er komen niet zoveel updates online zoals in de eerste periode, de eerste drie maanden. Sorry daarvoor!
Dat heeft ermee te maken dat, zoals ik in mijn vorige update schreef, het heel erg zwaar is.
Alles komt voorbij, ik ben heel erg ziek, zwak en heb daarnaast veel last van tremoren (Dan heb ik geen controle meer over mijn lichaam, waardoor ik enorm ga trillen). Dat maakt het er allemaal niet echt fijner op.
Ik krijg nu steeds meer de vraag of ik al verbetering merk, of ik stappen vooruit maak, of ik aan de betere hand ben, dat soort vragen. Ik snap dat iedereen mij het liefst lopend en zonder zonnebril terug wilt zien maar dat gaat niet gebeuren. Ik weet dat die vragen uit liefde worden gesteld en het vooral de hoop is die spreekt. Ik waardeer het ook enorm dat jullie zo begaan zijn met mij en ook graag verbetering willen zien.
Toen we in januari de uitslagen kregen waren we behoorlijk in shock. We wisten dat ik er ernstig aan toe was maar om het op papier te zien was best een dingetje. Veel werk aan de winkel. We konden niet gelijk met zwaar geschut beginnen, aangezien ik zo verzwakt was en dat never nooit aan zou kunnen.
Nog steeds ben ik erg ziek en zwak. Maar van binnen, IN mijn lichaam is er heel veel gaande, een groot gevecht. En dat zien we terug in de onderzoeken die gedaan worden om het proces te blijven volgen. (Er worden wekelijks bloedtesten gedaan, maar om de zoveel tijd ook de grotere en uitgebreidere onderzoeken) Er worden dus zeker stapjes gemaakt alleen is het voor mij nog niet voelbaar.
Een collega van mijn moeder zei: ‘mensen met een burn-out zijn vaak al een jaar uit de running’ en inderdaad, daar heeft ze gelijk in. Hoe kan ik dan na 7 jaar ziek zijn, een complex scala aan aandoeningen en een mega ingewikkelde ziekte na 5 a 6 maanden weer oké zijn of een stuk beter?! Dat gaat niet.
Natuurlijk had ik het liefst op iedereen geantwoord: JA ik zit weer rechtop, JA ik kan weer gesprekken voeren, JA ik voel me een stuk beter maar nee, nog niet! Sponaugle heeft me gered, dat is één ding dat ik sowieso kan zeggen. Het klinkt zwaar en dramatisch maar het is waar. De maanden voor Amerika zijn er een paar momenten geweest dat ik op het randje balanceerde. Ik heb het gevoeld, de mensen die heel dichtbij mij staan hebben het gezien en sponaugle heeft het bevestigd tijdens ons eerste consult (waar we best van schrokken ondanks dat we het toentertijd voelden en zagen).
En daar ben ik vandaan, ik balanceer niet meer op dat koord. En laten we dat zien als een stapje vooruit!
Mijn lichaam is keihard aan het vechten. En daar horen ook slechte bloedwaardes bij, maar ik zie ze ook weer herstellen. Niet allemaal en soms komen ze ineens nog slechter terug. Dan moet je weer even al je moed bij elkaar rapen om door te gaan. Al met al is het allemaal een teken van een groot gevecht, in mij. Zwaar, loodzwaar!
Hoe nu verder als we 1 juli naar huis moeten? Ik weet het nog niet. Daar maak ik me enigszins wel zorgen over. We hebben wel een plannetje maar of dat gaat werken, i dont know! Één ding is zeker, ik moet verder met iets. Het liefst iets wat heel nauw aansluit op de behandeling van Sponaugle. Het liefst maak ik mijn behandeling natuurlijk bij hem af, ik weet en voel dat hij mij beter kan maken. Maar dat is voor nu niet haalbaar. We moeten het nu even dichter bij huis zoeken.
Maargoed, eerst hier nog een aantal weken flink knallen, als mijn bloedwaardes het toelaten. Maar daar gaan we vanuit! Wishful thinking! Waar ik wel hele grote stappen mee heb gemaakt zijn het leren van nog meer levenslessen, dat is één ding dat zeker is. Ondanks dat er een heleboel narigheid is brengt het ook mooie dingen met zich mee. En dat is onder andere: liefde!!! Ik word ermee overspoeld. Dan maakt afstand niets uit, dat komt gewoon over!
Dankbaar voor alle lieve mensen om mij heen.
Dankbaar voor alle mensen die mij volgen.
Dankbaar voor alle steun.
Dankbaar voor alle donaties.
En daar ga ik weer…. Ik kan niet vaak genoeg zeggen hoe dankbaar ik ben voor jullie allemaal!
Zodra het lukt en ik iets te vertellen heb dan zien jullie mij weer verschijnen! En uiteraard blijf ik jullie op de hoogte houden, ook als we eenmaal thuis zijn. Maar dat duurt nog even.
Tot snel!
Veel liefs,
Anniek