Het is een week voor kerst, mijn lieve vriendinnetje Carmen woont al bijna een jaar in haar geweldig mooie nieuwe huis in Arnhem. En ik had het nog steeds niet in het echt kunnen bewonderen, wel op foto’s maar dat is toch anders. Het knaagde aan mij, al sinds de dag dat ze de sleutels kregen. Ik wou deze mijlpaal, deze vreugde met haar delen door er voor haar te zijn, fysiek. Maar dat ging niet. Iedere week nam ik me voor om langs te gaan maar er was iedere keer wel iets dat roet in het eten gooide. Tot afgelopen vrijdag, een week voor kerst. Dit is haar tijd van het jaar, Carmen ademt kerst. In haar huis staat dan ook de meest grote en vooral mooiste kerstboom die je je maar kan voorstellen en de rest van de kerstdecoratie maakt het plaatje helemaal compleet. Ja! Dit is het moment, ik ga naar Carmen!
Ik wist dat Valerie die bewuste vrijdag naar Carmen zou gaan. Ik bedacht me de dag ervoor, ik ga gewoon mee! Ik doe het gewoon. We zien wel hoe of wat, ik doe het!!! Lets surprise Carmen! Ik appte Valerie met het idee en binnen no-time was het geregeld. De topper!! Die avond kreeg ik mijn gedachten maar niet rustig, ik fantaseerde er op los hoe het zou zijn om Carmen te verrassen. De voorpret was in volle gang!
Vrijdag, we zijn op weg naar Carmen. Valerie vertelt me dat Anne ook komt. Ook Anne weet niet dat ik kom. Aaaaah nog meer surprise effect! Valerie zet mij een paar huizen verder bij Carmen vast af zodat zij de auto kan wegzetten. Ik ga zitten in een nisje en zie Anne aankomen fietsen. Wat moet ik nou doen? Zal ze me herkennen? Ja tuurlijk, die grote zonnebril herkent iedereen inmiddels wel, laat staan één van mijn beste vriendinnetjes. Wat moet ik doen? Ze staat immers voor het raam van Carmen. Ik besluit te zwaaien en gelijk GROOT te gebaren dat ze moet doen alsof ik er niet ben. Ik zie Anne’s mond en ogen wagenwijd open gaan en ze gebaart een hartje naar me. De adrenaline giertttttt door mijn lijf. Ook door die van Valerie, die inmiddels de auto heeft geparkeerd, want in een stevige loperspas lopen we een paar meter verder naar het huis van Carmen. Bij de voordeur zegt Valerie, shit! sorry, je kan natuurlijk helemaal niet zo snel lopen, helemaal vergeten, ik ben ook zo enthousiast! We plassen bijna in onze broek van het lachen maar we moeten ons inhouden anders hoort Carmen ons. Ik geniet nu al! Wat een heerlijke vriendinnen heb ik toch.
De voordeur is open en we lopen naar binnen. Valerie loopt de woonkamer binnen en ik wacht nog even… En dan kom ik tevoorschijn. Dit moment was magisch, Carmens reactie…onbetaalbaar!! We barsten in huilen uit en omhelzen elkaar. Ongeveer een half uur later komen we een beetje bij en beseffen we allebei wat er zojuist is gebeurd EN dat we ein-de-lijk weer met z’n viertjes zijn, IN Carmens huis. Wauw!! Die middag was geweldig. De liefde overstroomde, we hebben gelachen en niet te vergeten selfies gemaakt voor de kerstboom! Het was een middag om nooit meer te vergeten, wat heb ik genoten. Oprecht genoten, het echt gevoeld en dat komt niet vaak voor door de overlevingsstand. Maar die middag was mijn gevoel AAN!! En hoe!
De dagen erna waren heftig, heel heftig! Ik had het kunnen weten maar toch kwam het als een klap in mijn gezicht binnen. Ik ga daar niet verder op in want laten we onze gedachte houden bij de magische middag IN Carmen haar prachtige huis met mijn dierbaarste vriendinnetjes! Want dat is waar het leven en in dit geval kerst om gaat. Samenzijn met de mensen van wie je houdt.
Merry Christmas!!
