Lieve allemaal,
Zoals ik jullie had beloofd, zou ik regelmatig een update doen hoe het mij mij gaat, hoe de behandeling gaat en lichtpuntjes op hope&believe delen. Alleen, jullie raden het misschien al, mijn leven kreeg ineens een andere wending en stond/staat behoorlijk op z’n kop. Dat is de reden waarom deze update weer even op zich heeft laten wachten, sorry daarvoor.
Ik zal bij het begin beginnen. In januari ben ik begonnen met mijn behandeling uit België. Ik moet zeggen, het werd wel weer even een tandje heftiger. Logisch ook want je krijgt ineens allerlei (nieuwe) medicatie en je lichaam reageert daarop. Ook kwamen daar bovenop de bijwerkingen van een aantal medicijnen. Maargoed, alles om een leefbaar leven te krijgen.
Een aantal weken later stond mijn leven ineens op zijn kop…
Ronnie heeft ervoor gekozen om alleen verder te gaan. Waarschijnlijk valt dit net zo rauw op jullie dak als dat het voor mij deed.
Ik ga er verder niet te veel op in, maar er is in een korte tijd een heleboel gebeurd. Dat is moeilijk, heel moeilijk. De situatie die is ontstaan moet ik accepteren en los gaan laten. Dit alles is mij niet in de koude kleren gaan zitten, integendeel zelfs, maar ik moet door en dat zal met vallen en opstaan gaan.
Deze vorm van stress is alles behalve goed voor mij en mijn herstel.
Ik ga alleen door, focus op mezelf en op alle enorm lieve en leuke mensen om mij heen. Samen komen we er wel!
En toen waren we alweer 2 maanden verder en was het tijd voor mijn tweede consult bij de professor. Het was een goed gesprek. We hebben de afgelopen twee maanden besproken.
Is er iets verbetert, gelijk gebleven of verslechtert? De professor heeft een aantal medicijnen veranderd omdat hij de neurologische klachten toch iets te heftig vond. Hij wilt proberen om het zo dragelijk mogelijk voor mij te maken maar wel effectief blijven. Nou dat klinkt top! Dus we gaan door waar we mee bezig waren alleen met een aantal aanpassingen.
Op naar fase 2, nieuwe ronde, nieuwe kansen🍀
Tot snel, en dit keer echt!
Veel liefs
Anniek