Het avontuur is nog niet afgelopen…
Maandag vliegen we weer naar huis. Maar niet voor lang, 4 april vliegen we namelijk alweer terug. En dit keer gaan Ronnie en ik samen. Mama blijft thuis, hoe ontzettend moeilijk we dat ook vinden. Ze is nu thuis nodig. En helaas kan ze zich niet opsplitsen, kon dat maar…
Tijdens het inpakken van mijn koffer in december had ik ook wat ‘gewone’ kleding meegenomen. Wat jurkjes en zelfs een spijkerbroek.
Wie weet joh, misschien kan ik na een tijdje wel weer een keer een spijkerbroek aan. Positive thinking. Toen wist ik natuurlijk nog niet dat mijn situatie iets complexer is dan we hadden gehoopt.
Mijn verwachting van deze drie maanden heb ik dan ook niet helemaal gehaald. Niet dat mijn verwachtingen hoog waren want ik voelde aan alles dat het een lange weg zou worden maar ik had toch stiekem gehoopt dat het praten en kijken een stuk beter zou gaan maar daar heb ik nog veel moeite mee. Ook had ik stiekem gehoopt dat ik wat verlichting qua hoofdpijn zou ervaren. Soms lukt het me om een kort gesprekje te voeren maar daar krijg ik nog wel een rekening voor terug, veel hoofdpijn en vaak slapen daarna. Het vergt nog teveel en ik doe het dus blijkbaar op wilskracht.
De timing dat we nu naar huis moeten is behoorlijk slecht. Mijn biofilm is open gebroken wat betekent dat er heel veel bacteriën en anderen bastards zijn vrij gekomen.
Tijd om ze aan te pakken dus… Maar goed, we moeten naar huis vanwege het visum.
Ons plan was om wat langer thuis te blijven, om mijn lichaam even rust te geven en bij te komen van alles maar we willen niet dat die bastards zich gaan nestelen, vermeerderen of nog meer verspreiden. Dus vandaar dat we met twee weken alweer terug gaan. Dat is ook het advies wat ze in de kliniek gegeven hebben. De dokter maakt zich zorgen en vermoedt dat er veel bacteriën en toxines op de motorstrip zitten, dus dan is de keus om zo snel mogelijk weer terug te gaan snel gemaakt.
Zodra we terug zijn, beginnen we gelijk met die behandeling.
Dat gaat heel zwaar en heftig worden, daar zijn we al voor gewaarschuwd maar het is nodig. Veel van die bastards zitten in mijn hoofd. Dat verklaart ook waarom mijn hoofdpijn nog steeds zo erg is.
De infecties in mijn hoofd en met name de grote in het vision gedeelte spelen daar ook een grote rol bij. Jammer genoeg is de plek waar de grote infectie zit moeilijk te bereiken maar ik geloof erin dat dat uiteindelijk gaat lukken.
Wat we dus eigenlijk willen zeggen is dat we de komende drie maanden weer in Florida zijn en verder gaan met onze strijd.
En ook dit keer gaan de jurkjes en mijn spijkerbroek weer mee want you never know, misschien lukt het deze keer wel!!
De twee weken thuis zullen vooral in het teken staan van het bijkomen van de zware reis, de jetlag en het voorbereiden op de reis die er alweer aan zit te komen.
We krijgen veel berichtjes van iedereen die graag langs willen komen. Anniek zou niets liever willen, maar we moeten per moment bekijken hoe het gaat en of het überhaupt mogelijk is. We hebben geen idee hoe haar lichaam gaat reageren op de reis, weer een andere omgeving en alle emoties die erbij komen kijken. Het belangrijkste is dat ze zoveel mogelijk rust krijgt zodat ze twee weken later de zware reis weer kan maken en kan beginnen met de behandeling.
We zullen alles op het moment gaan bekijken!