Ik ben benieuwd wat ik aantref. Hoe zou ze er bij liggen? Bij elk bezoekje is dit een verrassing. Zal het haar lukken om aan de eettafel te zitten? Kan ze op de bank zitten of wordt het toch de ligpositie? Of kan ze zelfs het bed niet uitkomen vandaag?
Ik kom de kamer binnen lopen en ik zie een nieuwsgierig kopje voorzichtig mijn richting op draaien. Er verschijnt een kleine glimlach. Ik zie dat het haar moeite en energie kost. Ze ligt op haar zij, op haar favoriete plekje op de bank. Het inmiddels bekende bruine pluchen dekentje ligt over haar heen. Haar schouders en haar gezicht komen er bovenuit. Ze heeft een zwart basic shirtje aan met lange mouwen en haar comfortabele “chill”-broek. Deze outfit is ons inmiddels ook bekend. We weten dan ook eigenlijk al wat haar toestand is. Haar haren zitten in een klein dun staartje. Haar kleine ogen kijken me aan. Ik loop naar haar toe en geef haar drie zoenen op haar wang. Ze probeert zich ondertussen omhoog te trekken om met haar gezicht richting mij te gaan. Dat is Anniek. In welke staat ze zich ook verkeerd, mensen tegemoet blijven komen zal ze. Mijn twee andere vriendinnen zitten al in de kamer. Ook hun begroet ik met drie kussen op de wang. “Anniek heeft de comfortabele plek op de bank voor je vrijgehouden”. Weer een bevestiging van wie Anniek is. Hoe rot of slecht ze zich ook voelt, aan andere mensen blijft ze denken. Ik ga in de hoek zitten en zie op de salontafel een etagère staan met healthy snacks: noten, dadels met een walnoot, raw chocolate. Ze verwent ons altijd weer.
We beginnen te kletsen over de situatie van Anniek en de vorderingen die er in de afgelopen week zijn gemaakt. We hebben veel bij te kletsen. Wat zou het op dit moment fijn zijn geweest dat we via emoticons konden kletsen, of iets typen en dat de zinnen en woorden op de muur verschenen. Alles om Anniek haar verhaal te kunnen laten doen. Om zo min mogelijk energie te hoeven gebruiken. Een middel om haar gedachten wel te kunnen uiten. Want die gedachten zijn er, alleen laat haar energie het niet toe om die naar buiten te brengen. Praten, haar mond op en neer bewegen, kan op zo’n moment de grootste energievreter zijn. Konden de praatwolken uit de stripboeken maar werkelijkheid worden. Dat haar gedachten verschenen, zonder daarvoor ook maar één handeling te hoeven doen. Zoals op WhatsApp. Anniek kan met één emoticon laten zien hoe haar dag is. Helaas komt deze emoticon de laatste tijd dagelijks voorbij. De ‘zombie’ zal dan ook vast bij haar ‘laatst gebruikte’ smileys staan.
Nadat Anniek ons weer op de hoogte heeft gebracht van de laatste nieuwtjes blijft het stil. We kijken naar de grond. We zijn allemaal in gedachten. Opnieuw gegrepen door het verhaal, gegrepen door de situatie en denkend aan hoe we kunnen vermijden dat de machteloosheid de overhand gaat nemen. “Jeetje, het is toch wat” zeg ik maar om de stilte te doorbreken. “Het is wat het is” reageert Anniek met een vermoeide stem. En ook dat is Anniek. Alhoewel alle dagen inmiddels in het teken staan van de ziekte, vecht Anniek er voor om positief te blijven. Met als doel de kleine genietmomenten de ruimte te geven. Een vechter met een positive mind. Een voorbeeld, voor velen mensen. Een bijzonder, inspirerend en mooi persoon. Wij zijn gek op Anniek, maar niet op het beestje.
Het doet me denken aan een afbeelding die de bekende ‘happy&healthy’ foodie Rens Kroes onlangs deelde op Instagram. Een animatie van organen die met elkaar knuffelen, waarbij beschreven stond: “Hugs keep us alive”. Lieve lichaam van Anniek, ga knuffelen, verdomme. Ga knuffelen en laat het beestje verdwijnen. Laat het de verwoesting met zich mee nemen. Het is niet welkom in het lichaam, het behoort niet tot het leven van Anniek. Het, ik laat het niet toe om het ook nog een geslacht te geven, zorgt er niet voor dat Anniek haar dromen kan waarmaken. Het zorgt er niet voor dat jullie lief voor elkaar zijn, dat jullie de juiste stofjes aan kunnen maken, dat jullie ook een ‘happy&healthy’ lifestyle kunnen hebben.
Anniek haalt mij uit mijn gedachten. “Genoeg over mij. Hoe is het met jullie meiden?”. We kletsen de avond door. Anniek probeert te reageren, te knikken, oogcontact te maken, haar hoofd er bij te houden. Dat is wat ze doet. Haar aandacht richten op andere mensen. Open staan voor andere mensen. Voor nieuwe mensen, voor nieuwe ervaringen. Een diepgewortelde oer drang die haar niet uit het veld laat slaan, hoe beroerd ze ook kan zijn.
We sluiten daarna onze gezellige avond af met hoop. Amerika is in zicht, al lijkt het nog zo ver weg. De plannen worden gemaakt, de acties worden bedacht. Hope & Believe wordt een feit. We hopen op betere tijden. Dat haar lichaam van binnen gaat knuffelen. Dat de ‘chill’-outfit een echte chill-outfit kan worden, dat Anniek kan zeggen wat ze denkt, dat we haar staand bij de keuken aantreffen met de nog warme eigen gebakken muffins in haar handen. Dat ‘believe’ een woord is waar we trots op zijn. Dat is toch niet zoveel gevraagd?