Lieve allemaal,
Ik dacht dat het een kleine update zou worden want tja, wat moet ik vertellen. But i was wrong! Wanneer ik eenmaal aan het typen ben komen de woorden vanzelf…
Zoals jullie misschien op facebook hebben gezien is mama begin juni weer hier naar toe gekomen om ons te steunen en te helpen om alles af te ronden. Daar komt namelijk nog heel wat bij kijken.
Heel erg fijn dat ze er weer is.
Wat een topper is ze hè?!
Ons laatste weekje is ingegaan en dan gaan we alweer richting Nederland. Onze tijd in Amerika zit er weer op.
Het voelt heel dubbel. Ik wil graag naar huis om een aantal redenen maar het liefst blijf ik hier en had ik mijn behandeling afgemaakt.
Hier snappen ze wat er met mij aan de hand is. Hier grijpen ze in als er iets met mij gebeurd. Hier weten ze raad met mijn gezondheid en hier kijken ze naar MIJ! Wat heeft MIJN lichaam nodig. Ze houden me goed in de gaten en passen dagelijks de behandeling aan.
Nu ga ik terug naar een land waar ze niet begrijpen wat er met mij aan de hand is en laat staan een behandeling voor mij is.
We moeten opzoek naar iets wat mij gaat helpen, het liefst iets wat nauw aansluit op de behandeling die ik hier krijg. Gelukkig hebben we enorm veel geleerd dus we weten een beetje waar we op moeten letten. Ik heb nog een hele lange weg te gaan en de situatie is nog te fragiel. Er moet dus snel een verdere behandeling komen maar hoe, wat en waar?
Dat zijn zorgen die er in mijn hoofd rond zweven nu. Ik moet het loslaten en vertrouwen hebben dat ook dit weer goed gaat komen maar dat is lastig. Ik heb zo keihard geknokt de afgelopen 6 maanden, meer dan het uiterste van mezelf gevraagd en nog steeds, ze halen nog even alles uit de kast voordat ik weg ga. Ontzettend heftig maar wel nodig.
Dus ik wil koste wat het kost ervoor zorgen dat ik niet achteruit ga zodra ik thuis ben.
Dat het kleine stapje vooruit, niet weer het stapje achteruit wordt.
Ondanks dat er nog heel veel aan de hand is in mijn lichaam en ik er nog lang niet ben. Ben ik zo trots!!! Trots op de afgelopen weken waarin ik sprongetjes heb gemaakt. Nog niet voelbaar voor mij maar van binnen ben ik echt sterker geworden. Ik krijg nu medicatie en behandelingen die ik 6 maanden geleden never nooit aan had gekund en daar ben ik trots op!!
Ook ben ik enorm trots op Ronnie, mijn lieverd.
Deze tweede periode was bizar zwaar, niet te vergelijken met de eerste drie maanden. Maar we deden het maar mooi samen!
Ik heb hem zien veranderen, hij heeft zoveel heftige dingen gezien bij mij maar ook bij andere mensen in de kliniek.
Zijn kijk op het leven is veranderd. Ik kan het niet vaak genoeg zeggen hoe trots ik op hem ben. Hij had ook in een hoekje kunnen gaan zitten of weg kunnen lopen maar in plaats daarvan koos hij ervoor om na te denken over het leven. Wat hij wilt met zijn leven en hoe hij in het leven wilt staan.
Iedereen is dol op hem in de kliniek (i cant blame them;)).
Hij is met het personeel aan het ouwehoeren, wat voor hem leuk is, voor het personeel maar ook zeker voor mij! Ik moet er iedere keer weer om lachen.
En Ronnie zou Ronnie niet zijn als hij zijn steentje niet zou bijdragen. Maakt niet uit wat, hij helpt en assisteert, iedere dag weer…
Wordt er bloed uit m’n picc gehaald, assisteert Ronnie. Een deel van de stroom valt uit, there he is!! Ronnie! Hij helpt!
Een patiënt die haar bloed niet naar het lab kan brengen? Ronnie brengt het wel even.
Hoe vaak ze al wel niet gevraagd hebben of hij daar niet wil komen werken. Ik snap het wel, de topper!
Naast dat deze maanden ontzettend zwaar waren voor ons hebben we geprobeerd er het beste van te maken en van iedere situatie iets te leren.
Ook hebben we mooie, bijzondere en diepgaande gesprekjes mogen voeren met elkaar en met sommige van het personeel.
En dat vind ik zo mooi aan dit alles, dat je zelf een keus hebt hoe je met situaties omgaat.
Het klinkt nu allemaal heel makkelijk en dat is het echt niet maar als je hard genoeg je best doet dan kun je uit de meest moeilijke situaties ook mooie dingen halen. En dat proberen wij, iedere dag weer!
Zo houden wij ons hoofd boven water….
Wij gaan uit dit dal klimmen, het heeft tijd nodig maar we komen er.
Ik ben trots op ons!!
Tot over een weekje!!!
Heel veel liefs voor jullie
Hallo,
Ik ken je niet maar via de vrouw las ik jou verhaal. Misschien kan de hoogstraat in utrecht iets voor je betekenen. Een vriendin met lyme heeft hier gerevalideerd voor cvs. Chronisch vermoeid ben je door de lyme waarschijnlijk ook.