Laatst heeft Anniek jullie meegenomen hoe een dagje kliniek er aan toe gaat, weliswaar een normale dag. Maar zoals Anniek al zei, zijn die schaars.
Ik wil jullie graag meenemen op een dag waarin Anniek de kracht uit haar kleine teen moest halen en bewees dat ze een mega dosis aan doorzettingsvermogen heeft.
Het is maandagochtend. Ik heb Anniek vannacht horen spoken dus ik heb al zo’n idee dat het geen beste nacht was. Zodra ik haar zie weet ik genoeg, ze zegt met veel moeite en halve woorden dat ze doodziek was en geen oog heeft dicht gedaan.
Vandaag staat er eerst een colonic op de planning en daarna twee infusen.
Er zijn al meerdere mensen in de kliniek geweest die hun verbazing uitspraken dat Anniek een colonic trekt omdat het lichamelijk ontzettend veel van je vraagt en ze zo zwak is. Waarop Anniek antwoord, dat ze het loodzwaar vindt, daarna ook heel beroerd is maar dat ze weet dat het goed voor haar is dus daarom doorzet.
Maar nu, doodziek en een nacht niet geslapen. Ik ben benieuwd of ze de colonic gaat verzetten want ze is er wel heel slecht aan toe en vooral heel erg zwak. Maar nee, ze zet door. Het is wel 10 keer door haar hoofd gegaan om het af te zeggen maar ze wilt persee van de gifstoffen af dus ze zet door, alweer!
Ik doe alles om haar te helpen zodat we kunnen vertrekken naar de kliniek.
Eenmaal bij de colonic kunnen we gelijk doorlopen. Ik help haar in haar schort en ze stort in, ze zegt niks maar ik zie dat ze wil zeggen ‘ik kan niet meer’. Een paar tranen verder, een dikke knuffel en wat oppeppende woorden van mij is het weer klaar. De kracht komt weer terug en daar gaat ze, op naar de colonic. Pff elke keer als ik haar zo zie krijg ik een brok in mijn keel, het doet pijn en je voelt je echt compleet machteloos. Maar doordat ze toch doorzet houdt mij dat ook op de been. Jeetje wat heb ik veel respect voor haar!
Na een uur haal ik haar weer op, een spookje is er niks bij, wat een prestatie heeft ze weer moeten leveren. Ze verteld, nauwelijks verstaanbaar, dat ze blij is dat ze het heeft gedaan ondanks dat ze het gevoel heeft dat ze drie marathons heeft gelopen.
We lopen richting de kliniek voor de infusen.
Ik til haar in de stoel en ze gaat gelijk opgekruld onder haar dekentje liggen. Ik regel twee hotpacks voor haar buik, dat is zo’n beetje mijn dagtaak hier;) Nadat haar vitals zijn gemeten en we het gesprekje met de verpleegkundige hebben gehad weten we wat voor een infusen ze krijgt.
Anniek doet haar oordoppen in en ik zie dat ze in slaap valt. Gelukkig, even geen pijn. Ik hou haar infuus in de gaten of die blijft door druppelen en wanneer die klaar is.
Af en toe wordt ze wakker en gebaart ze dat ze wat wilt drinken, praten is echt teveel gevraagd vandaag.
Na de infusen gaat het nog steeds erg slecht. Ze wilt zo snel mogelijk naar huis, naar bed. In de kliniek wordt alles afgerond en we kunnen gaan.
Ze is zo zwak dat ze echt overal hulp bij nodig heeft. Eenmaal bij de appartementen til ik haar de trap op, haar benen bungelen heen en weer en ik moet mijn best doen om haar vast te houden aangezien ze te zwak is om mij ook vast te houden.
Thuis leg ik haar op bed en de rest van de middag slaapt ze. Nu heeft ze eindelijk weer even totale stilte en rust. Het is namelijk altijd rumoerig in de kliniek. Als ze in bed ligt gaat er gelijk door mee heen, pff wat een gevecht heeft ze vandaag weer geleverd. Dat raakt me erg omdat ik echt machteloos ben als ik haar zo zie.
Om 17.30 maak ik haar heel rustig wakker om wat te eten. Zelfs vandaag komt ze in haar rolstoel aan tafel zitten, ook al is het maar heel kort, daarna duikt ze gelijk het bed weer in.
De rest van de avond is zoals altijd, veel met haar ogen dicht liggen en af en toe op haar mobiel kijken. Al zit dat laatste er vanavond niet in vermoed ik. Ze is aan het wachten, wachten tot het tijd is om te gaan slapen. En dat lijkt me verschrikkelijk als je steeds opnieuw moet wachten om te gaan slapen vooral als je zo slecht bent. Dan duren de dagen lang!
Zo zijn er regelmatig dagen waarop er iets gebeurd, ze te heftig reageert op een infuus, ze te lang moet wachten op iets en dus rechtop moet zitten waardoor het misgaat en ga zo maar door…
Dus de dagen die ‘normaal’ verlopen zijn heilig voor ons ondanks dat die alsnog loodzwaar voor Anniek.
