Lieve allemaal,
Het is echt waar, jullie zien het goed, een update!
Het is erg lang stil geweest, rondom de documentaire hebben jullie nog wat voorbij zien komen maar echt meer dan dat was het niet.
Vaak dacht ik eraan om iets met jullie te delen maar dan kwam het er (weer) niet van.
Het was me het jaar wel, ik had mijn handen vol aan werkelijk van alles maar vooral met de zorg voor mezelf.
Een relatiebreuk (ongeacht hoe deze verloopt) gaat bij niemand in de koude kleren zitten. Zo ook bij mij niet. Er gebeurde zoveel dat ik met mezelf afsprak, ik heb hier geen invloed op dus laat het allemaal maar op je af komen en laat het maar gebeuren. Het enige wat ik kan doen is goed voor mezelf blijven zorgen en dat is mijn absolute prioriteit. Wat de situatie ook zou brengen. Dat heb ik gedaan! Ik ben doorgegaan met de volledige focus op mijzelf. Oké, en de mensen om mij heen;)
Maar het was pittig. De behandelingen gingen gewoon door, alles ging gewoon door en ik moest aardig trappelen om mijn hoofd boven water te houden. Maar het is gelukt! Het was een jaar van contrasten want ondanks de heftigheid waren er ook veel mooie momenten. En dan heb ik het nog niet eens over alle liefde en steun die ik mocht (en mag) ontvangen, ongelofelijk!
Sinds afgelopen juli ben ik een andere weg ingeslagen qua behandelingen. België heb ik even op een laag pitje gezet. Dat voelde op dat moment voor mij als de juiste keuze en tot op de dag van vandaag ben ik heel blij dat ik mijn gevoel daarin heb gevolgd. Sinds ik deze weg ben gaan bewandelen maak ik stapjes. En dit keer vooruit;)
Het is zwaar, heel zwaar want mijn lichaam is volop in gevecht en er komt van alles voorbij. Maar het is anders zwaar. Lastig om uit te leggen. Ik zal jullie die uitleg dan ook besparen want waar het om gaat is dat er beweging in zit.
Ik heb nog een lange weg te gaan maar ik zit voor mijn gevoel op de goede!
In Amerika heb ik de juiste start gekregen waardoor ik nu verder kan en eindelijk zichtbare stapjes begin te zetten. Dit was niet gelukt zonder de behandelingen die ik (dankzij jullie) in Amerika kon volgen. Ik denk er nog vaak aan terug en ben jullie nog iedere dag enorm dankbaar dat ik de kans heb gekregen om naar Amerika toe te gaan. De eerste stap richting een leefbaar leven.
Ik zou Anniek niet zijn als het me allemaal ietwat te langzaam zou gaan maar voor nu ben ik heel dankbaar voor waar ik op dit moment sta. Ik lig niet meer in die donkere slaapkamer en ik leef! Weliswaar op mijn manier en er valt nog heel wat te behalen maar ik kan zo nu en dan de deur uit.
Zo onwerkelijk, zo fantastisch…
Ik wil proberen jullie meer mee te gaan nemen in mijn proces om te laten zien hoe het gaat en wat er allemaal gebeurd. De weg is nog lang en het zal ongetwijfeld met vallen en opstaan gepaard gaan.
Ik vind het vooral ook heel fijn om momenten met jullie te gaan delen als ik iets onderneem of als er een fijn moment is geweest. Want daar doen we het voor, hoe zwaar het ook kan zijn, het gaat om de fijne momenten die er gelukkig ook zijn!
Focus on the good!
Ook krijg ik vaak berichten van mensen die in hetzelfde schuitje zitten of zich herkennen in mijn verhaal. Ik hoop, door jullie weer wat meer mee te nemen in mijn reis naar een leefbaar leven, dat anderen die opzoek zijn naar steun, herkenning en begrip dat hier vinden en zich gehoord voelen.
Op mijn Instagram deel ik regelmatiger momenten, dingen die ik meemaak of me bezig houden. Dus mocht je vaker wat willen zien, dan kun je me altijd daar volgen. Misschien een tipje!
Zien jullie trouwens dit onwijs leuke knappe jongetje naast me op de foto?!
Inderdaad, dat is Kay! Wat is hij groot geworden hè?!
Dit is dus precies zo’n moment, onbetaalbaar en onwijs dankbaar voor!!
Veel liefs,
Anniek
